Dinlemiyorum.

Yazamıyorum depresif cümleler kusura bakmayın. Farkındayım bunlar seviliyor. Herkes bir hüzünlü, herkes sorunlu, herkes zorda.. Anlamlı cümleler ağzımdan dökülüyor sadece kalemimin ucuna ulaşamıyor.

Karşımdaki günün farklı saatlerinde farklı yerlerde değişse bile ifadeleri değişmiyor Bakışlar hep aynı. Sen ne düşünüyorsun? Fikrimi soruyor. Düşünmüyorum ne demem gerek ne dedim diye. ama işe yarıyor. Önemli şeyler söylemişim meğer. Akılda kalıyor. Bana bunu sölemiştin. Unutmadım. Ne kadar doğru... Seviniyorum. Boş hissediyorum çünkü. Yapmıyorum hiçbişi, istemiyorum. Oturup izliyorum sadece boşa geçen zamanlarımı. Biraz daha harcıyorum. Nasıl olsa değişen birşey yok.

Canım sıkılıyor bu insanlardan. Bulamıyorum hiçbirini ne zaman arasam. Tam o zamanlarda, ihityacım olan zamanlarda Ben her zaman burdayım. Ne zaman istersen. insanlarını arıyorum. Meşgul tonunu duyuyor kulaklarım sadece.

Ne kadar yalnız olduğumu tekrar anlıyorum. Boş kalabalığı, kuru gürültüleri duyuyorum. Tüm hayat böyle geçicek işte. Ben hep birilerinin yanında durucam ama istediğimde kimseye ulaşamayacağım.

Diğerlerini gördüğümde söylenip yakınacaklar etraflarına. Bir onlar problemli, hayat sadece onlara zor çünkü. Onlar büyüyor ben olduğum yerde kalıyorum sanki. Üzülmüyorum artık sadece canımı sıkılyorlar. Etrafa yeterince eğlenceli ve sorunsuz göründüğümü düşünüyorum. Sıkıldığımı belli ettiğimde bende bir sorun olduğunu sanıyorlar ama üzgünüm. Artık sıktınız. Bunalım hallerinizden çıkınız. Kendi kendinizi inandırıyorsunuz bunlara sadece. İyisin, hoşsun, hayatında herşey yolunda. Zaten birşey de olmasın. Normal olan o!

Bahane yaratmayın lütfen. İcraata geçin, gösterin, çaba harcayın. Bahanelerle laf kalabalığı yapmayın. Bu tekrarladıklarınız insanı kırıyor sadece. Kimse aptal değil biliyorsunuz. İnandırıcılığınızı kaybettiniz.

İnsanı kaybetmek kolay, kazanmak zor.

Al işte. Bunalım yaptım. Mutlusundur. Yazdım bir tane oku şimdi güzel güzel. Böyle yazınca anlam yükleniyor söylenenlere çünkü.

Ne kadar anlamlı söylediklerim dimi?